Łańcuchy mięśniowe wg. G.D.S.

Metoda Łańcuchów Mięśniowych i Stawowych została opracowana przez panią Godelieve Denys-Struyf, fizjoterapeutkę i osteopatkę. łączącą funkcjonowanie ciała i nierozłącznie powiązane z nim zachowanie psychologiczne.

Zajmuje się ona powiązaniami między mechaniką ciała a zachowaniem. Wszystkie części ciała zależą od siebie wzajemnie a mięśnie i ich otoczki ułożone w łańcuchy łączą części ciała między sobą. Mięśnie są ponadto narzędziami wyrazu psychiczno- cielesnego: naszego stanu napięć, naszych emocji, uczuć i sposobu bycia, wyrażających się poprzez system mięśniowy, co wywiera wpływ na postawę, oddychanie i gesty. Kiedy napięcia czy zachowania powtarzają się i przedłużają, pojawia się nadmiar napięcia mięśniowego, umiejscawiający się i obejmujący coraz bardziej pewne specyficzne mięśnie. Każdy mięsień, zwiększając swój tonus, napina powięź niektórych ze swoich sąsiadów, z którymi jest połączony i które z kolei zwiększają swój tonus. Stopniowo w ciele pojawia się prawdziwy „łańcuch napięcia mięśniowo-powięziowego”. Taki łańcuch może uwięzić ciało w konkretnym typie postawy stając się źródłem bólu.

Istnieją liczne wskazania do stosowania metody Łańcuchów Mięśniowych. metoda GDS powraca do przyczyn różnych patologii, takich jak zwyrodnienie stawów, bóle (lumbago, ból lędźwiowy, bóle szyi) i innych dolegliwości. Dla zaburzenia statyki kręgosłupa, takiego jak nadmierna lordoza, kifoza czy skolioza, metoda ta może stanowić dobrodziejstwo, tym bardziej, że stanowi ona podejście globalne, biorące pod uwagę dużą liczbę parametrów oddziałujących przy tych dolegliwościach. Metoda ta proponuje oryginalne, skuteczne i trwałe rozwiązania służące leczeniu patologii kończyn. Metoda ta pozwala także na opracowanie strategii postawy w celu uniknięcia nawrotów i pojawiania się nowych patologii. Można stosować ja u wszystkich pacjentów, od dzieci do osób starszych.

Metoda proponuje szeroki zakres technik, pozwalający sprostać konieczności dostosowania się do sytuacji, której część stanowi terapeuta. Metoda ta wykorzystuje masaż, niektóre techniki odruchowe, mobilizacje, globalne i miejscowe rozciąganie oraz napięcie izometryczne... Niezależnie od stosowanej techniki metoda ta opiera się zawsze na doskonałej znajomości anatomii i fizjologii. Nie ma tu gotowych rozwiązań, jest tylko dostosowanie się do poszczególnych przypadków.

Godelieve Denys-Struyf opisuje konkretne grupy mięśni, których ciało używa do wyrażania się i które działając zbyt silnie mogą stać się łańcuchami napięcia, więżącego w usztywnionej postawie, ograniczającej jednocześnie swobodę ruchu i pozostawiającej specyficzne piętno.Wymienia sześć podstawowych typów psychofizycznych i odpowiadających im postaw ciała (w zależności od napięć w pewnych partiach):

AM – osoba o postawie skulonej, czuła, z deficytem miłości, lękowa. Napięcia występują w jej ciele głównie w okolicach brzucha i przepony.
PM – osoba sprawiająca wrażenie przygaszonej, egocentryczna. Napięcia występują głównie w obręczy barkowej i stopach.
PA – osoba sprawiająca wrażenie jakby zawieszonej na sznurku, dumna, wyniosła. Napięcia w odcinku piersiowym, bóle pleców.
AL – osoba zwykle siadająca ze skrzyżowanymi nogami, sprawia wrażenie kokietki. Napięcia w kolanach.
PL – postawa kowboja, cwaniaka, osoba na pozór silna, ale w rzeczywistości bardzo wrażliwa. Napięcia w odcinku szyjnym, obręczy barkowej, kolanach.
AP – postawa sprawiająca wrażenie pewności i wyniosłości, osoba depresyjna, odcięta od emocji. Napięcia w odcinku szyjno-piersiowym, przeponie i brzuchu.

Wszyscy mamy genetycznie zakodowaną strukturę napięć, czyli predyspozycję pewnych grup mięśniowych do skracania się . W zależności od środowiska, stanu emocjonalnego czy umiejętności radzenia sobie ze stresem albo wygaszamy to napięcie, albo je wzmacniamy.Pod okiem terapeuty tej metody nabywasz świadomości własnego ciała i sposobów wyrównywania napięć mięśniowych. Twoje ciało jest – w świetle G.D.S. – jak otwarta księga, w której zapisana jest historia całego życia: od momentu narodzin do dziś.