Fascial Manipulation - Manipulacja Powięzi (FM)
System diagnostyczno-terapeutyczny FM jest efektem długoletniej pracy i doświadczenia klinicznego włoskiego fizjoterapeuty Luigi Stecco. Zauważył on, że pewne zaburzenia w obrębie powięzi doprowadzają do powstania dysfunkcji mięśniowo-szkieletowych lub wisceralnych. Powięź tworzy ciągłą, napiętą sieć w całym ciele, pokrywającą i łączącą każdy narząd, mięsień, a nawet każdy nerw i najmniejsze włókno mięśniowe. Jest to według najnowszych badań najważniejszy narząd propriocepcji i „świadomości” naszego ciała.
W wyniku m.in. złej postawy, wielokrotnie powtarzanych ruchów, mikrourazów, skręceń, złamań, schłodzenia, lub zaburzeń metabolicznych, powięź robi się sztywna, traci właściwości swobodnego ślizgu po mięśniach i okolicznych tkankach. To powoduje bóle mięśniowe i stawowe, zaburzenia czucia, osłabienie siły mięśni.
Fizjoterapeuta pracujący metodą manipulacji powięzi dokonuje dokładnej analizy zbierając wywiad odnośnie obecnych dolegliwości jak i urazów wcześniejszych, które mogą mieć wpływ również na obecną sytuację, następnie wykonuje szereg testów ruchowych oraz palpacje ściśle określonych punktów na ciele pacjenta. Odpowiedni, wybrany punkt na powięzi podlega manipulacji czyli „rozcieraniu” za pomocą rąk terapeuty, aby przywrócić ruchomość w obrębie tkanki i stawów, a tym samym likwidację bólu.
Pracując na punktach sklejenia powięzi możemy radzić sobie z zaburzeniami w obrębie stawów i mięśni. Bolesny ruch, ograniczenie mięśniowe, deficyt siły pozwala określić jednostkę, sekwencje lub spirale mięśniowo – powięziową, które wymagają leczenia.
Metoda pozwala na uwolnienie ograniczeń tkwiących głęboko w bardzo krótki sposób jednocześnie patrząc globalnie na człowieka.
Działanie na punktach sklejenia powięzi daje:
- poprawę zakresu ruchomości,
- likwidację bólu,
- rozluźnienie napięcia mięśniowego,
- uwolnienie sklejeń powięziowych.
FM opiera się na bardzo rzetelnym wywiadzie (często pacjent proszony jest o przypomnienie sobie bardzo dawnych i z pozoru nieistotnych urazów, kontuzji, zabiegów operacyjnych) oraz szczegółowym badaniu fizykalnym, w którym terapeuta obserwuje, poddaje testom i ocenia palpacyjnie(dotykowo) poszczególne segmenty ciała. Następnie przystępuje się do terapii, która polega na intensywnym pocieraniu wybranych punktów na ciele pacjenta. Poprzez głębokie tarcie zmieniamy konsystencję powięzi i prowokujemy organizm do zmian w jej składzie. Przywracamy elastyczność powięzi i jej swobodny ślizg po mięśniach. Powraca prawidłowa siła, zmniejsza się ból.
Najczęściej wykonuje się to łokciem, kosteczkami palców lub ich opuszkami, co niestety w pierwszej chwili może być znacznie bolesne.
W trakcie wykonywanego zabiegu po chwili ból znacznie maleje lub ustępuje, a miejsca poddane manipulacji ulegają rozgrzaniu i dużemu rozluźnieniu. Po terapii może wystąpić uczucie ogólnego rozbicia, zakwasów nieraz wyraźnego pogorszenia stanu. Miejsca rozcieranej powięzi stają się tkliwe zwłaszcza przy dotyku, czasami, zwłaszcza przy kruchych naczyniach, pojawia się krwiak. Może wystąpić obrzmienie tkanek. Objawy pozabiegowe osiągają maksymalne natężenie w 24 godziny po manipulacji. W następnych dniach pacjent stopniowo odczuwa poprawę.
Ponieważ poprzez tarcie powodujemy lokalny stan zapalny i chcemy wykorzystać go do pozytywnych przemian w powięzi lepiej unikać leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. Jeśli ból zmusza nas do farmakoterapii najlepiej zastosować leki na bazie paracetamolu.
Przez pierwsze pięć dni należy unikać forsowania się przez nadmierną aktywność fizyczną. Sportowcy przez 2-5 dni powinni zrezygnować z treningu.